Polska – Rada do Spraw Uchodźców, 31 stycznia 2013, RdU-315-3/S/12

Status uchodźcy nie jest „zadośćuczynieniem” za prześladowania doznane w przeszłości. Przedmiotem oceny jest stan aktualny – zagrożenia występujące realnie w dacie orzekania.

Okoliczność ewentualnego ujawnienia faktu ubiegania się o nadanie statusu uchodźcy jest istotna w postępowaniu. Należy rozważyć, czy okoliczność ta wpisuje się w pojęcie określonej grupy społecznej. Irańczycy, którzy bez powodzenia ubiegali się o status uchodźcy i są zawracani do kraju pochodzenia nie są jednak grupą jednorodną. Nie można mówić w ich przypadku o odrębnej tożsamości czy odróżnianiu się od społeczeństwa, posiadaniu wspólnych cech czy wspólnych przekonań (ubiegają się o ochronę na różnych podstawach). Jedynym spoiwem jest podwyższone ryzyko, że po powrocie władze będą weryfikować ich osoby, jednak nie czyni ich to uchodźcami.

Sprawę w zakresie udzielenia ochrony uzupełniającej determinuje wątek ujawnienia okoliczności ubiegania się przez cudzoziemca o status uchodźcy w Polsce. Z opracowania australijskiego Refugee Review Tribunal z 19 sierpnia 2010 r. dostępnego na stronie www.unhcr.org/refworld/wynika, że władze irańskie aktywnie zbierają informacje o wnioskach uchodźczych złożonych przez obywateli za granicą. Zdarzały się przypadki tortur bądź nieludzkiego lub poniżającego traktowania, zwłaszcza w przypadku osób zaangażowanych w protesty z 2009 r.

Podsumowując, nie ma pewności, czy po powrocie do Iranu cudzoziemca dotknęłyby jakiekolwiek represje ze strony władz. Niemniej jednak, takiej ewentualności nie można wykluczyć. Biorąc pod uwagę skalę naruszeń praw człowieka w Iranie, a także całkowitą nieobliczalność reżimu, realne jest zagrożenie torturami, nieludzkim lub poniżającym traktowaniem.