België – RvV, X / VIII, 25 Augustus 2016, nr. 173 581

De Raad stelt dat het vermoeden, waarop het systeem van de Dublin verordening is gebaseerd, met name dat alle lidstaten de fundamentele rechten, neergelegd in het EVRM, zullen eerbiedigen, niet onweerlegbaar is.

Een asielzoeker mag niet aan de ‘verantwoordelijke lidstaat’, in de zin van de Dublin-reglementering, worden overgedragen wanneer men niet onkundig kan zijn van het feit dat de fundamentele tekortkomingen van de asielprocedure en opvangvoorzieningen voor asielzoekers in deze lidstaat ernstige, op feiten berustende gronden vormen om aan te nemen dat de asielzoeker een reëel risico zal lopen op een onmenselijke of vernederende behandeling.

Aangezien de verzoeker betoogt dat het zeer waarschijnlijk is dat hij bij een terugkeer naar Oostenrijk zal worden onderworpen aan een behandeling die strijdig is met artikel 3 EVRM, dient de Raad in de mate van het mogelijke een onafhankelijk en rigoureus onderzoek te voeren van elke grief waaruit blijkt dat er redenen zijn om aan te nemen dat er een risico bestaat. De Raad stelt dat de verwerende partij de grieven van de verzoeker afdoet als louter hypothetisch, aangezien de verzoeker geen problemen had gekend in Oostenrijk. De Raad stelt verder dat de verwerende partij het heeft nagelaten om bijkomende informatie in te winnen omtrent de gevolgen van het moratorium op de behandeling van asielaanvragen, en specifiek voor de gevolgen voor Dublin-terugkeerders in Oostenrijk. De Raad oordeelt dat het ontbreken van een deugdelijk onderzoek van de feiten een schending van de zorgvuldigheidsplicht inhoudt.